Την Αθήνα σε ποια κατάσταση την βρίσκετε σήμερα;
Πολύ βελτιωμένη. Σε αρκετές περιοχές έχουν δημιουργηθεί πεζοδρομημένα τοπικά κέντρα, με μαγαζιά, πλατείες και παρκάκια, όπου βλέπεις τον κόσμο έξω μέρα νύχτα. Από εκεί και πέρα βλέπω μια πόλη απελπιστικά πνιγμένη στην κίνηση, κατακυριευμένη από το αυτοκίνητο. Οι πολίτες να είναι καταδικασμένοι να βρίσκονται πίσω από το τιμόνι χωρίς άλλη επιλογή, αφού είναι άγνωστο για πόσο θα πρέπει να περιμένουν μέχρι να περάσει το λεωφορείο. Φυσικά και δεν (θα) το περιμένουν. Το λεκανοπέδιο δεν χρειάζεται διαπλάτυνση δρόμων, χρειάζεται δίκτυο τραμ ή έστω λεωφορείων υψηλής ταχύτητας και απόδοσης (bus rapid transit).
Αν αναλαμβάνατε δήμαρχος ή αντιδήμαρχος στην Αθήνα τι θα ήταν το πρώτο ή από τα πρώτα πράγματα που θα κάνατε ή θα αλλάζατε, με τη διαδικασία του κατ’ επείγοντος;
Στην ουσία τα ίδια που αυτή τη στιγμή σκοπεύει να υλοποιήσει ο δήμαρχος της Αθήνας, ο κύριος Δούκας.
Δηλαδή; Κι εγώ, όπως κι εκείνος, θα εστίαζα στο πρασίνισμα της πόλης, στην καταπολέμηση των θερμικών νησίδων, στην ενεργειακή φτώχεια. Ειδικά τα δύο πρώτα θα τα συνδύαζα με την στρατηγική απασφάλτωσης σημείων, στα οποία παρατηρούνται συστηματικά πλημμύρες. Για να μπορεί το έδαφος να απορροφά το νερό.
Το κυκλοφοριακό πρόβλημα της Αθήνας πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί; Μόνο μέσω καλού σχεδιασμού των δημόσιων συγκοινωνιών; Στην Αυστρία ακόμη και οι πολιτικοί με αυτές κινούνται.
Οι Αυστριακοί πολιτικοί και ειδικά οι Βιεννέζοι χρησιμοποιούν πάρα πολύ τις δημόσιες συγκοινωνίες. Κάνουν επίσης πολλές μετακινήσεις και με τα πόδια για αποστάσεις 1-1,5 χιλιόμετρο. Η πόλη είναι φτιαγμένη για περπάτημα, με φανταστικά, σκιασμένα πεζοδρόμια, παγκάκια, βρύσες με βουνίσιο νερό στον δρόμο να πιεις, με , με… Έχουμε επενδύσει πάρα πολύ και συστηματικά εδώ και χρόνια στη Βιέννη υπέρ της πεζοπορίας. Έχει διπλασιαστεί και ο αριθμός των μετακινήσεων με το ποδήλατο, δεδομένου ότι επενδύσαμε στα χρόνια της θητείας μου ως αντιδημάρχου 10 εκατομμύρια ετησίως μόνο σε υποδομές για τη στήριξη της ποδηλασίας και η πολιτική αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η Βιέννη πλησιάζει πλέον τα 2.000 χιλιόμετρα ποδηλατόδρομων και υποδομών ποδηλασίας που συνιστούν ένα πυκνό δίκτυο.
Μια πόλη «φτιαγμένη για περπάτημα» θα ήταν η απάντηση στο φρακάρισμα των δρόμων στην Αθήνα; Είναι εφικτό όπως είναι δομημένη η Αθήνα; Τι άλλο θα βοηθούσε;
Η απάντηση είναι παντού και πάντα μία: τα ΜΜΜ. Η πυκνότητα των δρομολογίων και ο χρόνος αναμονής, η άνεση και η ποιότητα, οι άμεσες ανταποκρίσεις, οι ταχύτατες μετακινήσεις σε δομικά χωριστές τροχιές. Το λεωφορείο θα το προτιμήσω το πρωί που βιάζομαι μονίμως, αν είμαι σίγουρη ότι θα φτάσω πιο γρήγορα και εύκολα στον προορισμό μου από ό,τι με το αυτοκίνητό μου. Χωρίς φρακάρισμα, γιατί λεωφορείο και τραμ έχουν δομικά ανεξάρτητες λωρίδες και ξεχωριστά φανάρια. Χωρίς να χρειάζεται να ψάχνω για θέση parking. Η «φτιαγμένη για περπάτημα» πόλη μού προσφέρει ιδανικές διαδρομές για μικρές αποστάσεις. Για να πάω με τα πόδια με ευχαρίστηση από την πόρτα μου μέχρι την στάση. Για να πάει το παιδί σχολείο χωρίς να ανησυχώ. Για τις καθημερινές μου μικροδουλειές στην περιοχή. Για περίπατο και συναντήσεις με φίλους στο καφέ της γειτονιάς. Ο μετασχηματισμός των δρόμων μας σε χώρους αστικής ζωής δεν είναι rocket science. Η φύτευση δέντρων, τα παρτέρια, τα παρκάκια τσέπης, τα παγκάκια, το πόσιμο νερό, οι πεζοδρομήσεις κ.ο.κ. είναι θέμα βούλησης και ανακατανομής του χώρου.
Ο Μεγάλος Περίπατος του απελθόντος δημάρχου Αθηναίων, είχε προκαλέσει τεράστιο debate. Ποια είναι η γνώμη σας;
Κοιτάξτε. Πρέπει να είμαι προσεκτική. Ο Μεγάλος Περίπατος ήταν μια καλή ιδέα. Μια πάρα πολύ καλή ιδέα. Πιστεύω ότι υπήρξαν ίσως ελλείψεις στον τρόπο που εφαρμόστηκε. Θα έπρεπε όμως να γνωρίζω με λεπτομέρεια το σχέδιο υλοποίησης για να μπορέσω να το σχολιάσω εμπεριστατωμένα. Αντί να δίνουμε βαθμούς στους άλλους, θα ήταν καλύτερο να σκεφτούμε πώς αυτή την καλή ιδέα δεν θα την εγκαταλείψουμε. Με διορθώσεις μπορούμε να συνδέσουμε τον Περίπατο με άλλα έργα υποδομής για τους πεζούς, όπως επίσης να τον εντάξουμε σε ένα ευρύτερης κλίμακας σχέδιο ήπιας κυκλοφορίας κ.ο.κ.
Υπήρξε έντονη δημόσια αντιπαράθεση και για την χωροθέτηση των νέων σταθμών Μετρό, επειδή κόπηκαν πολλά δέντρα, ενδεχομένως και αιωνόβια, όπως στην πλατεία Κολωνακίου. Έπρεπε να έχουν διασωθεί;
Δεν γνωρίζω τις λεπτομέρειες της συγκεκριμένης μελέτης και αν εξετάστηκαν εναλλακτικές λύσεις. Γνωρίζω όμως ότι σε πολλά μέρη της Ευρώπης τα αιωνόβια δέντρα έχουν το ίδιο καθεστώς προστασίας όπως και τα ιστορικά προστατευμένα κτήρια. Φτάνοντας σε σημείο να θεωρούνται μνημεία της φύσης. Πάρα πολλές φορές στην πολιτική θέλουμε να κάνουμε κάτι καλό, αλλά δεν επιλέγουμε τον σωστό τρόπο. Με αποτέλεσμα να επιφέρουμε φυσικές ή και κοινωνικές καταστροφές. Μπορεί να μην τις υπολογίσαμε εκ των προτέρων. Αλλά πρόκειται για λάθη. Γιατί τα δέντρα αυτά δεν μπορούν να ξαναγίνουν για όσο καιρό εμείς θα ζούμε. Τι σημαίνει η κοπή αυτών των δέντρων για μια εντελώς ασφαλτοστρωμένη περιοχή, με μηδέν δυνατότητα απορρόφησης νερού σε μια νεροποντή; Καταλαβαίνουμε ότι δημιουργείται μια ακόμα θερμική νησίδα, ενώ ταυτόχρονα μια σκιερή πλατεία που την αγάπησαν γενιές Αθηναίων κινδυνεύει να μετατραπεί από όαση σε κόλαση.
Σε τέτοια σημεία δεν πρέπει να χωροθετείται σταθμός Μετρό;
Όχι, η κατασκευή του Μετρό είναι κάτι που δεν πρέπει να ανακόπτεται. Είναι μια από τις οικονομικά και κοινωνικά πιο σημαντικές αστικές παρεμβάσεις, οι οποίες χρειάζονται σε πόλεις του μεγέθους της Αθήνας. Το πού και πώς ακριβώς θα τοποθετηθούν οι προσβάσεις, το βάθος και ο τρόπος κατασκευής, οι λεπτομέρειες του σχεδιασμού μπορούν να αποφασιστούν με γνώμονα τη διατήρηση μεγάλων δέντρων και του ιδιαίτερου χαρακτήρα μιας περιοχής. Εν τέλει, είναι ζήτημα κόστους και προτεραιοτήτων. Το λάθος έγκειται είτε στο ότι συνειδητά δεν αξιολογούμε μεγάλα ή και αιωνόβια δέντρα ανάλογα με την τεράστια σημασία τους είτε – και είναι ακόμη χειρότερο ότι δεν μας περνάει καν από το μυαλό να ασχοληθούμε με θέματα των θερμικών νησίδων και σκίασης και βιωσιμότητας του δημόσιου χώρου. Τι να το κάνω όμως το ντιζαϊνάτο παγκάκι όταν με ψήνει ο ήλιος όποτε πάω να καθίσω;
Να επιστρέψουμε στη Βιέννη. Έχω μια απορία, πριν επεκταθούμε στα της κοινωνικής κατοικίας. Επί αντιδημαρχίας σας, στο πλαίσιο των κοινωνικών πολιτικών που υιοθετήθηκαν, πράγματι όλοι οι παιδικοί σταθμοί έγιναν δωρεάν;
Αυτό είναι ένα πρόγραμμα για το οποίο δουλέψαμε συστηματικά και με επιτυχία ήδη από τα χρόνια που ήμασταν αντιπολίτευση, αποδεικνύοντας ότι προτάσεις καλές και συγκεκριμένες μπορούν να υλοποιηθούν ακόμα και εκτός κυβέρνησης, αν υπάρχει η κουλτούρα της συνεργασίας. Ήταν μια από τις κεντρικές προτάσεις μας που υλοποιήθηκε τελικά σε συνεργασία με το κυβερνόν σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Αυτό που παλέψαμε να γίνει, και αυτή τη στιγμή στη Βιέννη εφαρμόζεται παντού, είναι όχι μόνο τα δημόσια, αλλά και όλα τα ιδιωτικά νηπιαγωγεία και οι ιδιωτικοί βρεφονηπιακοί σταθμοί να είναι δωρεάν. Υπάρχει ένα σύστημα όπου δεν πληρώνει κανείς πουθενά δίδακτρα.
Τα δίδακτρα τα καλύπτει ο δήμος; Ναι. Κάτι ακόμη που εισηγηθήκαμε και εφαρμόστηκε, συμφωνώντας με το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με το οποίο συγκυβερνήσαμε, είναι η εξάλειψη της παιδικής φτώχειας. Με αποτέλεσμα να έχουμε το υψηλότερο επίδομα φτώχειας για οικογένειες με παιδιά, σε όλη την Αυστρία. Μια ακόμα συγκεκριμένη πρόταση που ξεκίνησε από εμάς και μετά από διαδρομή χρόνων εφαρμόστηκε ήταν ακριβώς η απόφαση για μια μορφή ελάχιστου εισοδήματος που υπάρχει στη Βιέννη. Σε μια πόλη που ήδη έχει εδώ και 100 χρόνια το μεγαλύτερο πρόγραμμα κοινωνικής στέγης του κόσμου, στα χρόνια της συγκυβέρνησής μας καταφέραμε να εδραιώσουμε πολύ υψηλά αρχιτεκτονικά, βιοτικά και κοινωνικά standards, για τα περίπου 7.000 νέα κοινωνικά διαμερίσματα που χτίζονται στην Βιέννη κάθε χρόνο. Η κοινωνική καινοτομία έχει φτάσει μέχρι του σημείου να έχουμε πισίνες και roof garden στην οροφή των κτηρίων της κοινωνικής κατοικίας, ενώ συγχρόνως επιδοτούμε και τη δημιουργία project τα οποία συν-σχεδιάζονται από τους ενοίκους.
Ακούγονται όλα όσα περιγράφετε …εξωγήινα για την Ελλάδα, που έχει τεράστιο πρόβλημα στέγης. Υπάρχουν πάμπολλα πράγματα που μπορεί να ρωτήσει κανείς «πώς θα τα κάνουμε κι εμείς;». Και η απάντηση είναι «δεν χρειάζεται να φτάσεις με ένα σάλτο στο φεγγάρι. Ας ξεκινήσεις με αυτό που μπορεί να γίνει αύριο». Θα σας δώσω ένα παράδειγμα, που δεν έχει να κάνει ούτε με εμένα, ούτε με τους Πράσινους. Η κολομβιανή πόλη του Μεντεγίν ξεκίνησε το ’91 ως η πόλη με την μεγαλύτερη εγκληματικότητα στον κόσμο και σήμερα μιλάνε όλοι για το «θαύμα του Μεντεγίν». Τι είναι το θαύμα; Τίποτα περισσότερο από ένα συστηματικό και ολιστικής προσέγγισης σχεδιασμό, σε συνδυασμό με την συνεχή υλοποίησή του, ανεξαιρέτως πολιτικών συνδυασμών και εκλογικών αποτελεσμάτων. Κάθε χρόνο υλοποιούνταν τουλάχιστον ένα σχέδιο. Στην ουσία είναι ένα πρόγραμμα που μπορεί να συγκριθεί με αυτό της Βιέννης.
Είναι δυνατόν;
Ναι, δεδομένου ότι επενδύοντας στη δημόσια στέγη, επενδύεις όχι μόνο στην αναβάθμιση του δημόσιου χώρου, αλλά και στο ποιοτικό design, με τρόπο που ο κόσμος, οι νέες οικογένειες με παιδιά να χαίρονται να περνάνε χρόνο σ’ αυτόν. Επένδυση στις δημόσιες συγκοινωνίες, στα σχολεία και τις βιβλιοθήκες, επίσης. Στην δωρεάν πρόσβαση στην τέχνη και τη μουσική. Παντού θα δείτε ότι εντέλει είναι η ίδια συνταγή που οδηγεί σε υψηλή ποιότητα ζωής και οικονομική επιτυχία για την τοπική κοινωνία. Αλλά το μυστικό της επιτυχίας κρύβεται στην συστηματική και συνεχή προσπάθεια, σε αντίθεση με τις μεμονωμένες και σπασμωδικές ενέργειες που δεν αφήνουν αποτύπωμα.
Το ζήτημα της κοινωνικής κατοικίας είναι αιχμής πανευρωπαϊκά, λόγω της εκτίναξης των τιμών των ενοικίων, των Airbnb κ.ο.κ. Το θέσατε και ως «Κόσμος», στη συνέντευξη τύπου που παραχωρήσατε στην Αθήνα.
Ναι. Για εμάς είναι προτεραιότητα και δεν είναι τυχαίο ότι τέθηκε και στην εκδήλωση παρουσίασης του κόμματος «Κόσμος» στην Αθήνα. Αν δεν κάνω λάθος είναι το πρώτο ζήτημα στο οποίο αναφέρθηκα. Η κρίση στέγης εντείνει την ανισότητα προπάντων σε βάρος των νέων. Είναι υποχρεωμένοι να ζουν στα 30 και 35 τους με τους γονείς τους γιατί δεν μπορούν πλέον να έχουν δική τους στέγη. ‘Αρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε ένα σοβαρό πρόβλημα και στην Ελλάδα με τη συστηματική προώθηση της δημιουργίας κοινωνικής στέγης που δεν αφορά μόνο το πόσα καινούρια διαμερίσματα μπορούν να δημιουργηθούν, αλλά είναι και το πώς μπορούμε να επιτύχουμε ήδη υπάρχοντα διαμερίσματα, αντί να δίνονται ως Airbnb, να ενοικιάζονται από ένα μη κερδοσκοπικό φορέα και να επινοικιάζονται σε προσιτές τιμές ή να δημιουργηθούν κίνητρα για να τα νοικιάζουν οι ιδιοκτήτες ως κοινωνική στέγη για νέους, παραδείγματος χάριν, μεσαίων εισοδημάτων, τους οποίους πλήττει αυτή τη στιγμή η κρίση. Αυτό είναι ένα πρόγραμμα που έχει εφαρμοστεί με μεγάλη επιτυχία στην Βαρκελώνη και στη Βιέννη και σε πόλεις της Γερμανίας. Πρέπει να δει κανείς πώς μπορεί να γίνει πράξη και στην Ελλάδα.
Πώς γίνατε αλήθεια η «Πράσινη Μαρία», όπως σας αποκαλούν; Πώς ξεκίνησε η ευαισθητοποίησή σας για τα οικολογικά ζητήματα;
Στην πραγματικότητα ο τόπος που με οδήγησε στην πολιτική οικολογία είναι η Αθήνα.
Ως αντιπαράδειγμα;
Τα βιώματά μου, μεγαλώνοντας στο λεκανοπέδιο, στάθηκαν καθοριστικά για τον τρόπο σκέψης μου. Το καθοριστικό βίωμα προήλθε μετακομίζοντας στο Μαρούσι, εκεί που το όριο της πόλης τέλειωνε, και ήμασταν περιστοιχισμένοι από χωράφια, ελαιώνες κι αμπέλια, με κατσίκες και πρόβατα ακόμη. Ο δρόμος μας δεν ήταν καν ασφαλτοστρωμένος. Όλα αυτά τα κατάπιε η πόλη. Έγιναν άσφαλτος, πυλωτές, τσιμενταρισμένες αυλές. Θεωρώ την αστική ανάπτυξη είναι κάτι θετικό, όμως ταυτόχρονα με ευαισθητοποίησε ως προς τον τρόπο που έγινε. Διαπράχθηκαν τότε μεγάλα λάθη. Ασφαλτοστρώθηκε το σύμπαν. Τα πεζοδρόμια γίνανε πολύ στενά. Τα δέντρα κόπηκαν αδίκως. Τα κτήρια που δημιουργήθηκαν ήταν όλα σε πλήρη αδιαφορία και για το περιβάλλον και για την ποιότητα ζωής μας. Πιστεύαμε ότι αν έχουμε όλοι ένα ιδιόκτητο διαμέρισμα και τα μπαλκόνια μας αυτό είναι ποιότητα ζωής. Σήμερα διαπιστώνουμε ότι αυτό δεν φτάνει. Το δεύτερο κομμάτι της αφύπνισής μου προήλθε από τις ατέλειωτες ώρες στο σχολικό ή στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, προσπαθώντας να φτάσω στο σχολείο σε μποτιλιάρισμα, χάνοντας δύο ώρες τουλάχιστον την ημέρα καθηλωμένη σ’ ένα όχημα. Φτάνοντας στη Βιέννη προσγειώθηκα σε μια «άλλη» πόλη. Όση ώρα σας μιλάω, εγώ περπατάω. Εδώ συνειδητοποίησα ότι ποιότητα ζωής ίσον αστικός σχεδιασμός. Έχει σε μεγάλο βαθμό να κάνει με τον τρόπο που οι πόλεις μας σχεδιάστηκαν και χτίστηκαν. Αν έχουν φτιαχτεί με λάθος τρόπο, στο χέρι μας είναι να τις αναδιαμορφώσουμε, να τις μετασχηματίσουμε, να τις διορθώσουμε.
Γιατί, αλήθεια, είπατε «όχι» το 2009 στην πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου να αναλάβετε υφυπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής;
Με συγκίνησε πάρα πολύ η πρότασή του, αλλά τα χρόνια εκείνα είχα όχι μόνο δουλέψει δεκαετίες για να φτάσω εκεί που ήμουν, αλλά και οι Πράσινοι της Βιέννης με είχαν στηρίξει, με είχαν εμπιστευτεί, είχαν επενδύσει σε μένα. Δεν μπορείς να αφήσεις όλους εκείνους με τους οποίους πάλεψες για χρόνια από κοινού, την τελευταία στιγμή, επειδή ήρθε μια πρόταση! Όσο τιμητική και δελεαστική κι αν είναι. Άρα, για μένα ήτανε αυτονόητο, και υποχρέωσή μου, να παραμείνω στη Βιέννη και να δουλέψω με την ομάδα μας για να μπούμε στην κυβέρνηση, πράγμα που έναν χρόνο αργότερα το καταφέραμε. Σίγουρα ούτε η είσοδός μας στην κυβέρνηση, ούτε και το αξιόλογο κυβερνητικό έργο που ακολούθησε δεν θα είχαν επιτευχθεί αν εγώ είχα τότε φύγει, αποδεχόμενη την πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου.
Ναι μεν οι Πράσινοι επένδυσαν σε εσάς. Αλλά οι ευρωπαϊκές κοινωνίες παραμένουν ρατσιστικές. Το δείχνουν τα σοκαριστικά ποσοστά της αντιμεταναστευτικής Ακροδεξιάς, ακόμη και η στροφή προς μια αντιμεταναστευτική επιχειρηματολογία αριστερών γερμανών πολιτικών (όπως λ.χ. από το Die Linke). Εσάς, μια Ελληνίδα στη Βιέννη, πώς σας αντιμετώπισαν; Υπήρξατε θύμα ρατσισμού;
Ναι. Ειδικά στα χρόνια που δεν ήμουνα αναγνωρίσιμη. Γιατί εμφανισιακά θα μπορούσα να κατάγομαι από οπουδήποτε στον νότο. Οι Έλληνες γενικά είναι αγαπητοί στη Βιέννη – Ελλάδα σημαίνει διακοπές και καλοκαίρι εδώ. Όταν όμως δεν ήξερε κανείς ότι ήμουνα Ελληνίδα, βίωνα και άσχημες καταστάσεις.
Δηλαδή; Δεν θέλω να επεκταθούμε. Εστιάζω στις όμορφες πλευρές, στην ανθρωπιά και τη φιλία, στην εμπιστοσύνη και την υποστήριξη που τόσο απλόχερα μου δόθηκε επί 38 χρόνια τώρα στην Αυστρία.
Η εθνικότητά σας πάντως δεν στάθηκε εμπόδιο στην πολιτική σας σταδιοδρομία και ανέλιξη.
Όπως βλέπουμε, προφανώς όχι. Αυτό δείχνει δύο πράγματα. Πρώτον, πόσο ανοιχτόμυαλοι είναι οι Πράσινοι της Βιέννης, που στήριξαν μια νέα γυναίκα -μην ξεχνάμε και το γυναίκα- από άλλη χώρα, και την έκαναν το Νο 1 στο ψηφοδέλτιό τους, πολλαπλές φορές. Και στάθηκαν δίπλα της από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή. Για χρόνια. Εικοσιπέντε! Και δεύτερον, ναι μεν η τοπική κοινωνία εμπεριέχει και ρατσισμό, όπως παντού άλλωστε, ωστόσο τελικά η βιεννέζικη κοινωνία ήταν τόσο ανοιχτή, ώστε τα μέλη της να αγκαλιάσουν και να δεχτούν μια αντιδήμαρχο από άλλο τόπο, με όνομα ξενικό και προφορά στα γερμανικά, σαν ένα αυτονόητο κομμάτι της πόλης. Ο τρόπος που αντιμετωπίστηκα από μια ομάδα του πολιτικού χώρου στα social media έχει βεβαίως να κάνει με την καταγωγή μου και το γεγονός ότι είμαι γυναίκα, αλλά ακόμα περισσότερο με την εκτενέστατη και ριζοσπαστική ατζέντα που εφάρμοσα, η οποία δημιούργησε τεράστιες αντιδράσεις. Επομένως, η μόνη διαφορά που βλέπω πως ενδέχεται να υπήρχε, είναι αν ήμουνα άνδρας. Οι αντιδράσεις τότε μπορεί να ήταν τελικά λιγότερο έντονες.
Παραμένει ακόμα η βιεννέζικη κοινωνία πατριαρχική;
Όπως και οι υπόλοιπες. Αν βρείτε ποια χώρα δεν έχει πατριαρχία ή κατάλοιπα αυτής, ονομάστε την!
Επομένως, αρχικά εισπράξατε τη δυσπιστία και έπρεπε να αποδείξετε ότι αξίζετε.
Βεβαίως. Αλλά ισχύει παντού και πάντα αυτό, νομίζω..
Η απόφαση του σοσιαλδημοκράτη, Μίχαελ Χόιπλ για τον συνασπισμό με τους Πράσινους το 2010 είχε αποτελέσει καινοτομία σε παναυστριακό επίπεδο, καθώς, τόσο σε επίπεδο ομοσπονδιακής (κεντρικής) κυβέρνησης όσο και σε τοπικό επίπεδο ομόσπονδης κυβέρνησης στα εννέα ομόσπονδα κρατίδια της Αυστρίας, δεν είχε υπάρξει στο παρελθόν παρόμοια συνεργασία. Τι σας έδειξε η πολιτική συνεργασία στην πράξη;
Αυτό που με δίδαξαν τα χρόνια της συνεργασίας μας είναι ότι ουσιαστική πολιτική είναι η αναζήτηση της σύγκλισης, η τέχνη της σύμπραξης ως βασική προϋπόθεση για να δημιουργήσουμε κάτι μεγάλο, κάτι που ίσως μέχρι χθες φάνταζε ακατόρθωτο. Η συνεργασία μας στην Βιέννη εστιάστηκε στην δράση -όχι στην αντίδραση-, στην αμοιβαία στήριξη που χρειάζονται και οι δυο πλευρές, ώστε να βάλουν τον πήχη ψηλά – όχι στη δημιουργία εμποδίων. Και στην πράξη αποδείξαμε ότι μια άλλη πολιτική κουλτούρα είναι εφικτή και ότι, παρόλες τις διαφορές, η συνεργασία μπορεί να είναι εξαιρετικά παραγωγική.
Ξέχασα να σας ρωτήσω για την ωραιότερη, την πλέον αλησμόνητη στιγμή σας ως αντιδημάρχου στη Βιέννη, αυτή που σας έκανε να πείτε «άξιζε τον κόπο». Ποια είναι;
Ήταν η στιγμή που ανακοινωθήκαν τα θετικά αποτελέσματα του δημοψηφίσματος για την πεζοδρόμηση της Mariahilfer Strasse, μετά από αντιπαραθέσεις δύο ετών.
Άξιζε, τελικά, κυρία Βασιλάκου, ο κόπος;
Πάντα αξίζει. Η μόνη συμβουλή που έχω για όλους όσοι θέλουν να δραστηριοποιηθούν πολιτικά είναι ότι η πολιτική δεν είναι χαμόγελα και χειραψίες. Είναι δράση. Να έχεις την ευτυχία να βιώσεις όλο το δημιουργικό ταξίδι, από την πρωταρχική ιδέα μέχρι την υλοποίησή της και τα αποτελέσματα που φέρνει.