Αρχίζει λοιπόν το ματς αδειάσαν οι δρόμοι ή και γεμίσαν τα καφέ στις πλατείες με γιγάντιες οθόνες και όταν έρθει η νίκη μας γεμίζει την καρδιά η εθνική μας λεβεντιά κι ας είναι η ομάδα του γείτονα κι όχι η δική μας που έφερε την κούπα γιατί να, θα φέρει κι η δική μας την κούπα ή τουλάχιστον ελπίζουμε ότι θα το κάνει.
Με κάτι τέτοια λοιπόν που ξεχνάμε για μια στιγμή όσα μας βασανίζουν όλες τις ώρες της ημέρας. Γιατί τι θέλει ο άνθρωπος για να χαρεί; Κάτι να τον κάνει περήφανο και οι διακρίσεις εκτός Ελλάδας κυρίως στον αθλητισμό όπως και να το κάνουμε μας έχουν ενώσει και στο παρελθόν και τώρα .
Και τώρα θα μου πείτε και πολύ σωστά τις σε πειράζει εσένα που εμείς ζητωκραυγάζουμε για την ομαδάρα μας;
Ίσα -ίσα , διόλου δεν με πειράζει γιατί κι εγώ ζητωκραυγάζω για την ομαδάρα μου και χαίρομαι και δακρύζω από χαρά και υπερηφάνεια όταν το αουτσάιντερ φέρνει νίκη εκτός έδρας.
Απλά δεν κάνω μόνο αυτό και φροντίζω να είμαι κοντά σε ανθρώπους που κάνουν κι εκείνοι το ίδιο.
Όταν γεννήθηκα ο μπάρμπα Γιάννης ο πατέρας μου ήθελε μεταξύ μας να αποκτήσει αγόρι, να πηγαίνουν παρέα στο γήπεδο να του μάθει κόλπα με την μπάλα κλπ.
Συμβιβάστηκε με την ιδέα ότι θα πηγαίνει με την κόρη του στην πλάτη “καλικούτσα” και θα βλέπει την ομαδάρα στο Καραϊσκάκη και με έμαθε να φωνάζω “Στην πάντα στην πάντα έρχεται ο Λοσάντα – αέρα αέρα έρχεται ο Βιέρα” και να αγαπάω τον Θρύλο γιατί πως να το κάνουμε όπως έλεγε : κόκκινο αίμα τρέχει στις φλέβες μας όχι πράσινο και κίτρινο” Ολυμπιακός λοιπόν από “κληρονομικό χάρισμα” και προσπάθησα με “δημοκρατικές διαδικασίες” να κάνω και τα λεβεντόπαιδα Ολυμπιακούς από κούνια.
Τους είπα ότι μπορούν να είναι ότι ομάδα θέλουν αλλά…. πάντα υπάρχει ένα αλλά στα ψιλά γράμματα Η ΜΑΝΑ ΜΟΝΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΤΑΊΖΕΙ !
Μεγαλώνοντας δεν ασχολήθηκαν με τα δημοφιλή αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ ακριβώς μάλλον από φόβο μη μείνουν νηστικοί μέχρι να βγάζουν το ψωμί τους μόνοι τους.
Υπερήφανα λοιπόν κι εγώ θα περιμένω να δω την ομάδα μου να κερδίζει και θα χαρώ και θα ζητωκραυγάσω αλλά δεν θα είμαι υπερήφανη μόνο για την ομάδα μου.
Δεν είμαι υπερήφανη π.χ. μόνο για το παρελθόν μας ως Έλληνες .Θαυμάζω τα επιτεύγματα της αρχαίας Ελλάδας, τους Έλληνες κλασσικούς , την ιστορία και την λαογραφία μας αλλά ξέρω ότι υπερηφάνεια για παράδειγμα για τον χρυσό αιώνα του Περικλή μπορεί να νιώθει ο Περικλής και σίγουρα η Ασπασία κι ας μην της το δίνουμε αλλά εγώ δεν έκανα τίποτα για να μου αναλογεί ένα “μπράβο” για όλα αυτά. Θέλω να είμαι υπερήφανη για όσα κάνω-κάνουμε σήμερα και ξέρω ότι αν η Ελλάδα “δεν έτρωγε τα παιδιά της” θα ήμουν πολύ υπερήφανη και μαζί μ’ εμένα κι άλλος πολύς κόσμος.Ξαναγυρνώντας λοιπόν στο “παίξτε μπάλα” αποφάσισα να συμπορευτώ με έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να μείνει στην δόξα του ποδοσφαίρου, που θα μπορούσε να μην ασχοληθεί με τίποτε άλλο εκτός από το να βγάζει λεφτά και να τα επενδύει .
Που θα μπορούσε να ασχολείται μόνο με τις επιχειρήσεις και στην ομαδάρα του- που είναι και η δική μου ομαδάρα- και να μην βρεθεί ούτε ένας άνθρωπος να τον εγκαλέσει για αυτό.
Αυτό θα περιμέναμε και ακόμα βλέπω ότι το περιμένουν πολλά άτομα από εκείνον. Αντί για αυτό αποφάσισε να ασχοληθεί με όλα όσα θα μας κάνουν καλύτερη χώρα και θα μας βοηθήσουν να ζήσουμε σε έναν καλύτερο κόσμο.
Μπήκε στην πολιτική χωρίς έπαρση και έτσι συνεχίζει. Με ποδοσφαιρικούς όρους κρατάει την μπάλα χαμηλά αλλά ξέρει να μοιράζει πάσες και να κάνει ντρίπλες και να παίρνει και το κόρνερ και το πέναλτι και το φάουλ όχι με θεατρινισμούς αλλά με πολύ τρέξιμο μέσα στο γήπεδο, να ιδρώνει και να στάζει η φανέλα.
Με ακούραστο τρέξιμο μέσα στο “γήπεδο” του Ευρωκοινοβουλίου έκανε απίστευτα πολύ δουλειά .
Ήμασταν συνυποψήφιοι το 2019 στις τότε Ευρωεκλογές με τον ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα επέλεξα να είμαι μαζί με τον Πέτρο Κόκκαλη και το ΚΟΣΜΟΣ το κόμμα που ίδρυσε για να καλύψει το κενό του “πράσινου” στην ελληνική πολιτική σκηνή ξεκινώντας από την ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή ακριβώς γιατί είναι όλα τα παραπάνω.
Μου άρεσε που κάλεσε όλα τα προοδευτικά κοινοβουλευτικά κόμματα να δεσμευτούν για όσα ευαγγελίζεται η πράσινη συμφωνία. Είναι βέβαιο ότι επί της αρχής συμφωνούν αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρη αν στην πράξη θα τολμήσουν να κάνουν ότι είναι αναγκαίο για να πάμε παρακάτω.
Να κάνουν αυτή τη μάχη έναν κοινό αγώνα. Εντάξει , τα είδαμε αυτά που μας χωρίζουν αλλά σε μερικά θέματα πρέπει να σκύψουμε πάνω από αυτά που μας ενώνουν.
Είμαι από φύση ενωτική, κάνω την “κόλλα” συχνά και στα κινήματα και στο πολιτικό λόμπινγκ και στις διεκδικήσεις.
Όταν το διακύβευμα είναι τόσο σημαντικό είναι και χρήσιμο και κρίσιμο να πάμε χωρίς κόμματα και χρώματα μόνο με μια σκέψη : “να σώσουμε οτιδήποτε αν σώζετε” από αυτό που είναι “το σπίτι μας” και που θέλουμε να το κάνουμε “γονική παροχή” στα παιδιά μας.
Υ.Γ. Μπορείτε να κάνετε ανάγνωση του κειμένου ως “ ευλογάει τα γένια του αρχηγού “ ή ως μια ειλικρινή διαπίστωση και δήλωση. Όσα άτομα με ξέρουν στα πολλαααααααααά χρόνια που είμαι “στο δρόμο” θα το διαβάσουν με τον δεύτερο τρόπο. Αν ήθελα να “ευλογήσω γένια” σας διαβεβαιώ θα το είχα κάνει πολλααααααααααά χρόνια πριν και η ζωή μου θα είχε άλλα ενδεχομένως θετικά αλλά και το αρνητικό του “πίνω εκεί που φτύνω” … και όπως βλέπετε δεν το έκανα.