Σε δύο εβδομάδες περίπου διεξάγονται σε όλη την Ευρώπη οι Ευρωεκλογές. Οι ευρωπαϊκές πολιτικές ομάδες παρουσιάζουν τις προτεραιότητες, τους στόχους του, προσπαθούν να αναδείξουν τη διαφορετική τους προσέγγιση στα ζητήματα της Ευρώπης και να προσελκύσουν τους ψηφοφόρους στις κάλπες. Στην Περιφέρεια της Θεσσαλίας όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Είναι διαφορετικά διότι δυστυχώς στη Θεσσαλία η κλιματική αλλαγή έπαψε να είναι αφηρημένη και θεωρητική έννοια και η λέξη «θεομηνία» απέκτησε υπόσταση. Στην περιφέρεια αυτή δοκιμάστηκαν άνθρωποι κι υποδομές, καθώς σε λίγο χρόνο ανατράπηκαν όλα όσα θεωρούνταν δεδομένα, η ζωή και η καθημερινότητα απέκτησαν άλλο νόημα, η μετανάστευση και η προσφυγιά επανήλθαν μετά από δεκαετίες με ένα καινούριο περιεχόμενο, αυτό της κλιματικής «υποχρεωτικής» εγκατάλειψης.
Μήνες μετά το φαινόμενο Daniel, υπάρχουν οικογένειες που δεν έχουν επιστρέψει ακόμα στα σπίτια τους, καλλιέργειες, επιχειρήσεις, σπίτια δεν λειτουργούν και οι Θεσσαλοί γίνονται κλιματικοί πρόσφυγες. Και είναι τραγικό οι νεότεροι να βιώνουμε διλήμματα που βίωσαν οι παππούδες μας, έχοντας να επιλέξουν μεταξύ της εγκατάλειψης του τόπου ή μιας ζωής με ανασφάλεια σήμερα, αλλά και στο μέλλον.
Η κλιματική κρίση δεν είναι παροδική και η Θεσσαλία γνωρίζει πλέον στην πράξη τις τραγικές συνέπειες της έλλειψης σχεδίου, της έλλειψης πρόνοιας και προετοιμασίας, την απουσία των αναγκαίων έργων υποδομών που έχουν εξαγγελθεί και χρηματοδοτηθεί αλλά δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, ακούει σε επανάληψη τις κυβερνητικές δεσμεύσεις και εξαγγελίες που δόθηκαν μετά τον Ιανό να επαναλαμβάνονται μονότονα μετά τον Daniel, χωρίς κανένας εντός της Περιφέρειας να τις πιστεύει.
Τι πρέπει όμως να γίνει για να χτιστούν οι ζωές από την αρχή; Τι πρέπει να γίνει για να μείνουν οι άνθρωποι στον τόπο μας; Τι πρέπει να γίνει για να ξανανοίξουν και να λειτουργήσουν χωρίς να φυτοζωούν οι επιχειρήσεις της περιοχής;
Η Θεσσαλία έχει πρώτα και κύρια ανάγκη από νέες σύγχρονες υποδομές για να αποφευχθούν πλημμύρες, να αντιμετωπιστεί η ξηρασία, να διατηρηθεί η αγροτική παραγωγή, να αντιμετωπιστεί το υδατικό πρόβλημα και να εξασφαλιστεί η πλήρης αντιπλημμυρική προστασία.
Έχει ανάγκη την πράσινη μετάβαση, που όμως δεν θα την πληρώσουν οι πολίτες, ιδίως αυτοί που έχουν πληγεί από την κλιματική αλλαγή. Ούτε όμως μπορεί να γίνει η μετάβαση χωρίς τη συμμετοχή των πολιτών, μη λαμβάνοντας υπόψη τις τοπικές ιδιαιτερότητες και ανάγκες.
Έχει ανάγκη την Εθνική Πράσινη Συμφωνία που προτείνουμε, ως βάση ενός σχεδίου που θα προβλέπει κάθε κίνδυνο και θα θωρακίζει τις ζωές και τις περιουσίες των κατοίκων από καιρικά φαινόμενα.
Χρειάζεται και απαιτεί μια νέα στρατηγική συμφωνία της Ευρώπης για την κλιματική κρίση, με στόχο την κλιματική δικαιοσύνη και με ένα νέο ταμείο για την πράσινη μετάβαση.
Χρειάζεται ένα νέο κοινωνικό δίχτυ ασφάλειας και προστασίας των πιο ευάλωτων στην κλιματική κρίση ως απάντηση και στην κρίση νομιμοποίησης της Πολιτείας σε τέτοιες καταστροφές αλλά και στην άνοδο της ακροδεξιάς που μεταξύ άλλων αμφισβητεί ακόμα και την ύπαρξη της κλιματικής κρίσης.
Απαιτεί μια πιο γρήγορη, πιο ευέλικτη, πιο αποτελεσματική δημόσια διοίκηση, ιδίως σε ζητήματα ανακούφισης και αποκατάσταση των πληγέντων, με την ενεργό εμπλοκή της τοπικής αυτοδιοίκησης χωρίς τα γραφειοκρατικά και χρηματοδοτικά εμπόδια που τίθενται από την κεντρική κυβέρνηση.
Η Θεσσαλία, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περιοχή της χώρας στις 9 Ιουνίου πρέπει να στείλει ένα μήνυμα ελπίδας, ένα μήνυμα αλλαγής, ένα μήνυμα για το περιβάλλον, για την αξιοπρέπεια, για τη ζωή τη δική μας και των παιδιών μας.