Για τις Μητέρες του Σήμερα: Κλιματική και Δημογραφική Δικαιοσύνη Τώρα

Η μητρότητα δεν είναι ιδεώδες ούτε ρόλος. Είναι πραγματικότητα. Είναι καθημερινή εμπειρία που διαμορφώνεται από τις υλικές και κοινωνικές συνθήκες στις οποίες ζουν εκατομμύρια γυναίκες σήμερα — και κρίνεται από το πόσο ασφαλής, ελεύθερη και βιώσιμη είναι η ζωή που τους επιτρέπεται να έχουν. Η σημερινή Ημέρα της Μητέρας μας υπενθυμίζει αυτή την ανάγκη: να μιλήσουμε πολιτικά για τις μητέρες, όχι ως σύμβολα ή πρότυπα, αλλά ως αυθύπαρκτα πρόσωπα που δικαιούνται να ζουν και να φροντίζουν μέσα σε έναν κόσμο που τις σέβεται και τις στηρίζει.

Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη, ένα παιδί που γεννήθηκε το 2020 θα ζήσει έως και 36 φορές περισσότερα ακραία καιρικά φαινόμενα από όσα βίωσε η γενιά των παππούδων του — ακόμη και αν επιτύχουμε την κλιματική σταθεροποίηση στον στόχο του 1,5°C.

Η «παιδική ηλικία» δεν είναι πια συνώνυμη της ανεμελιάς. Είναι ήδη στιγματισμένη από θερμική καταπόνηση, πλημμύρες, ανασφάλεια τροφής και μόνιμο άγχος.

Η κλιματική κρίση λειτουργεί ως επιταχυντής ανισοτήτων. Είναι ταξική, έμφυλη και κυρίως διαγενεακή. Όσοι λαμβάνουν αποφάσεις σήμερα, δεν θα ζήσουν τις πλήρεις συνέπειές τους. Αντίθετα, τις βιώνουν πρώτες οι γυναίκες που μεγαλώνουν παιδιά μόνες τους, χωρίς υποδομές, χωρίς κοινωνικά δίκτυα, χωρίς προστασία. Πληρώνουν το κόστος — με εξάντληση, επισφάλεια, απουσία μέλλοντος.

Η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια διπλή κρίση: οικολογική και δημογραφική. Και δεν μπορεί να υπάρχει απάντηση στο «δημογραφικό πρόβλημα» χωρίς πολιτικές που σέβονται και ενδυναμώνουν όσες ήδη μεγαλώνουν παιδιά και όσες θα ήθελαν να το κάνουν. Όχι ως υποχρέωση, αλλά ως επιλογή ζωής.

Χρειαζόμαστε:

Ασφαλές περιβάλλον – όχι μόνο φυσικό, αλλά και θεσμικό. Με κοινωνικές υπηρεσίες προσβάσιμες, με υποδομές φιλικές στις γυναίκες και τα παιδιά.

Εγγυημένη φροντίδα – για τις μητέρες, όχι μόνο από τις μητέρες. Δημόσια πολιτική που αναλαμβάνει ευθύνες, δεν τις μεταθέτει.

Συστηματική αντιμετώπιση του κόστους φροντίδας – όχι μέσω επιδομάτων κατανάλωσης, αλλά μέσω ενίσχυσης της κοινωνικής συνοχής και της ισότητας των ευκαιριών.

Η απόφαση να γεννήσεις και να φροντίσεις ένα παιδί σε μια κοινωνία δεν μπορεί να είναι άλμα πίστης. Πρέπει να είναι επιλογή βασισμένη σε υλικές εγγυήσεις και θεσμική αξιοπρέπεια.

Αυτό σημαίνει κλιματική και κοινωνική δικαιοσύνη — όχι μόνο για τις επόμενες γενιές, αλλά για εκείνες που τις διαμορφώνουν τώρα.

Αν θέλουμε ζωή, ας την κάνουμε βιώσιμη.

Αν θέλουμε μέλλον, ας ξεκινήσουμε με τις μητέρες του σήμερα.