Τις ανισότητες στις παγκόσμιες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα ανέδειξε μελέτη, στην οποία συμπεριλήφθηκαν στοιχεία βασισμένα σε εισοδήματα και συνολικό πλούτο από το 1990 έως το 2019. Τα αποτελέσματα της έρευνας φανέρωσαν ότι το πιο πλούσιο 10% του παγκόσμιου πληθυσμού (771 εκ. άνθρωποι) ευθυνόταν το 2019 για το 49% των παγκόσμιων εκπομπών, το πλουσιότερο 1% για το 17% και το φτωχότερο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού (3,8 δις άνθρωποι), που αντιπροσωπεύει το 50%, για το 12%.
Παγκόσμιες ανισότητες παρατηρούνται πάντως και στον μέσο όρο εκπομπών μεταξύ περιοχών και κρατών. Ο μέσος όρος εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα στην Ευρώπη είναι περίπου 10 τόνοι CO2 ανά άτομο και ανά χρόνο. Στην Β. Αμερική ο ίδιος μέσος όρος είναι 20 τόνοι, στην Κίνα 8 τόνοι, στην βόρεια και βορειοανατολική Ασία 2,6 τόνοι και στην υποσαχάρια Αφρική 1,6 τόνοι. Η Β. Αμερική και η Ευρώπη είναι υπεύθυνες για το μισό των εκπομπών από την βιομηχανική επανάσταση, η Κίνα για το 11% και η υποσαχάρια Αφρική για το 4%.
Από το 1990 οι εκπομπές του πλουσιότερου 1% του παγκόσμιου πληθυσμού αυξάνονται ταχύτερα από κάθε άλλη κατηγορία ανθρώπων με βάση το εισόδημα. Αντίθετα, οι κατά κεφαλήν εκπομπές του φτωχότερου 50% του παγκόσμιου πληθυσμού αυξήθηκαν από το 1990 από 1,2 τόνους σε 1,6 τόνους κατά την διάρκεια των ετών. Ο μέσος όρος των κατά κεφαλήν εκπομπών του φτωχότερου 50% παραμένει σήμερα 4 φορές χαμηλότερος από τον παγκόσμιο μέσο όρο.
Σε πολλές πλούσιες χώρες οι κατά κεφαλήν εκπομπές του φτωχότερου 50% του πληθυσμού έχουν μειωθεί από το 1990, σε αντίθεση με αυτές του πλουσιότερου κόσμου. Μάλιστα, οι σημερινές εκπομπές του φτωχότερου 50% είναι ίσες με τους στόχους για τις κατά κεφαλήν εκπομπές των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γερμανίας ή της Γαλλίας.
Αξιοσημείωτο, επιπλέον, είναι το γεγονός ότι από την βιομηχανική επανάσταση ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για 2,500 δις τόνους εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα.
Για να περιοριστεί, αρχικά, το πρόβλημα των ανισοτήτων, τα Κράτη θα πρέπει να αναπτύξουν και να εφαρμόσουν μηχανισμούς παρακολούθησης των εκπομπών άνθρακα. Ακόμα, θα πρέπει να αναπτυχθούν συστήματα αξιολόγησης και πληροφοριών, στο πλαίσιο των μηχανισμών παρακολούθησης, να υπάρξει φορολόγηση για τις ατομικές εκπομπές, με έμφαση στο πλουσιότερο ποσοστό των ανθρώπων κ.ά.